7 yaşındaydım bu eve Erzincandan geldiğimde.İstememiştim gelmeyi çünkü babaannemi orda bırakmıştık,geldiğimizde tek katlıydı,camda oturur babaannemin gelmesini bekler ağlardım.Komşumuz olan ve babaanneme benzeyen bir teyze vardı,onu çağırırdım çok özlerdim babaannemi çok......O çocuk kalbimle çok acı çekerdim.Yani bir çocuğun alıştığı yerden,sevdiği insanlardan kopması ne demektir bilirim.İlk bu eve girdiğimizde babamın kardeşlerim ve benim için alıp odada duvar kenarına dizdiği terlikleri unutamıyorum çok sevinmiştim.O günden sonra unutamadığım iki şey, babaannemin biz köyden çıktığımız halde hala duyduğum ağlama sesi ve babamın bize aldığı terlikler.......Zaman çok çabuk geçiyor,sonra büyüdüm okul,iş derken evlendim.Meleğim doğdu kızım Zeynep....ve artık evimi çok seviyorumdum,kızımda ilk bu eve geldi.Bu evde büyümesini isterdim...Kızım doğduktan 9 gün sonra babaannemi kaybettim,2.5 sene oldu hala inanamıyorum ve artık köyede gitmek istemiyorum.Babaannemle birlikte köyde uzaklara gittiii...Şimdi bu evde artık bizim değil..kızım bu evde 2.5 sene kalabildi.Çok isterdim meleğim bu evde büyüsün apartman dairelerinde kısıtlı bir hayat yaşamasın olmadı....Artık ağlayarak geldiğim ama sonra çok sevdiğim bu evde yok, babaanemde yok,çocukluğumda yok ve birdaha hiç olmayacaklar.Anladımki büyüdükçe sevdiklerini kaybediyor insan..Meleğim umarım sen büyüdükçe sevdiğin alıştığın hiç bişeyi kaybetmezsin o çocuk kalbin hep sevdiklerinle alıştıklarınla kalır...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder